آدم وقتی یک کار تحقیقاتی را به پایان میرساند و شروع به نوشتن نتایج کارش بصورت یک مقاله میکند احساس رضایت بالایی دارد. از اول دوره دکترا به برخی مسایل خاص در زمینه توزیع احتمالاتی مقدار ویژهها علاقمند بودم و مدتها روی آن کار کردم بدون اینکه کاربرد خاصی مدنظرم باشد. چند ماه قبل وقتی با یک مساله در پردازش آرایهای روبرو شدم با استفاده از نتایجی که در این چند سال محاسبه کرده بودم براحتی مساله را حل کردم. مشکل محاسبه احتمال خطای یک روش بسیار پرکاربرد برای تعیین تعداد منابع سیگنال بود که تقریبا 20 سال بود بنحو رضایتبخشی حل نشده بود، برای پذیرفته شدن این مقاله لحظهشماری میکنم.
نظرات دیگران []