با جمله ي آخر ياد اين شعر حافظ افتادم ...

بيار باده که در بارگاه استغنا

چه پاسبان و چه سلطان چه هوشيار و چه مست

از اين رباط دو در چون ضرورتست رحيل

رواق و طاق معيشت چه سربلند و چه پست

مقام عيش ميسر نمي شود بي رنج

بلي به حکم بلا بسته اند عهد الست

به هست و نيست مرنجان ضمير و خوش مي باش

كه نيستي ست سرانجام هر كمال كه هست