وقتی خیلی عمیق راجع به خودم فکر می‏کنم به این نتیجه می‏رسم که بعضی وقت‏ها دریافتی که از دیگران در باطن خودم دارم تصویر بشدت نادرستیه که باعث میشه مسیرهای اشتباهی در زندگی‏م در پیش بگیرم. گاهی دیگران رو قوی‏تر از اونچه که واقعا هستند می‏دونم و خودم رو ضعیف‏تر. در حالی که همه ما از یک جوهریم. این باعث میشه بطور خودکار مسئولیت کمتری تو روابطم با آدم‏ها بعهده بگیرم. بیشتر کارهای مهم رو به طرف‏های مقابلم واگذار می‏کنم یا حداکثر اگر هم خودم ابتکار عمل رو در دست بگیرم اون کاری رو انجام میدم که فکر می‏کنم مورد پسند دیگران هست نه اون کاری که فکر می‏کنم درسته. راستش اصلا خیلی وقت‏ها کار به اینجا هم نمی‏کشه که بخوام دقیق فکر کنم چه کاری درسته حالا عمل کردنش بماند. مثال بارزش اینه که بیشتر وقت‏ها وقتی با یک نفر یه صحبت جدی رو شروع می‏کردم به خودم اجازه نمی‏دادم درباره زمان تمام کردن بحث تصمیم بگیرم. به طرف مقابلم واگذار می‏کردم. حالا فرض کنید طرف مقابلم هم رودرواسی داشت .... نتیجه این می‏شد که مدت‏ها همین‏طور ادامه می‏دادیم !!!!

نظرات دیگران []

انتقال
علی
بامداد
شبانه روزی
ریجکت
[عناوین آرشیوشده]