گاهی فکر میکنم ما آدمها وقتی میخواهیم با هم حرف بزنیم اغلب از کوتاهترین بیانها استفاده میکنیم. انگار میخواهیم با کمتر صحبت کردن اسرارمان را حفظ کنیم. صحبتهای ما بیشتر شبیه سوالاتی هستند برای دستیابی به اسرار دیگران (چه با رضایت خودشان یا بطور ناخودآگاه). ما فکر میکنیم اگر دیگران آنچه حقیقتا درون ماست را بدانند ما قطعا شکست خواهیم خورد ..... نمیدانم چرا این همه از هم واهمه داریم؟
نظرات دیگران []